بررسی کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و مقایسه آن با افراد سالم و ارائه یک مدل ساختاری

مقدمه: یکی از مفاهیم بسیارمهم دردیابت ملیتوس به عنوان یک بیماری مزمن، کیفیت زندگی است که بر عملکرد فردی واجتماعی اثرات گسترده ای دارد.  با توجه به عوارض کوتاه مدت، بلندمدت وهزینه های بسیارزیاداین بیماری، مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی این بیماران در مقایسه با افراد غیر دیابتی انجام شدودر نهایت یک مدل ساختاری ارایه گردید.  روش بررسی: این مطالعه به صورت تحلیلی بر روی 250بیماردیابتی و250 بیمار غیر دیابتی در شهر یزد انجام شد. در این مطالعه از ابزارwhoqol-bref  استفاده شد این ابزار شامل 26 سوال و 4 حیطه سلامت جسمانی، سلامت روانی، سلامت اجتماعی و سلامت محیط  می باشد. داده ها با استفاده از نرم افزار (16) spss و (21) amos  تحلیل گردید. یافته ها: بین کیفیت زندگی دو گروه بیماران دیابتی و افراد سالم با001/0p< تفاوت معنی داری وجود داشت و میانگین تمام حیطه های مختلف پرسشنامه در بیماران دیابتی پایین تر از افراد سالم بود. ضرایب مسیر در معادله ساختاری ارایه شده، همگی با 001/0 p <معنی دارشدند. ضریب مسیر بین سلامت اجتماعی و سلامت محیط با سلامت روان به ترتیب برابر با 62/0 و76/ بود. ضریب مسیر بین سلامت روان وسلامت جسمانی برابر با 96 /0 شد. 86 درصدازتغییرات متغیرسلامت جسمانی توسط متغیر سلامت روان و 96 درصداز تغییرات متغیرسلامت روان توسط سلامت اجتماغی وسلامت محیط تبیین شده است. نتیجه گیری:دیابت بیماری مزمنی است که کیفیت زندگی بیماران را به شدت تحت تأثیر قرار می گیرد.هرگونه تلاش در مدل های ساختاری پیشبینی کننده سلامت جسمانی و کیفیت زندگی، نقشی معنی دار در حل دشواریهای این بیماران ایفا می کند.